కార్గిల్ వీరులకు చెప్పండి.

ఆ వీర స్వర్గంలో

మన కార్గిల్ వీరులు కనిపిస్తే

చెప్పండి, ఈ కుర్చీలలో

ఎవరు కూర్చున్నా ఒకటేనని,

దేశభద్రత గాల్లో దీపమేనని.


భూతల స్వర్గంకోసం

జరిగే దాయాదుల పోరులో

మరణించిన సైనికుల

శవపేఠికల సొమ్ముతినే

రాబందుల దేశమిదని.


అధికారం చాలు మాకు

బాధ్యతలక్కర లేదు,

కుర్చీలకై పాకులాటలో

క్షణం తీరిక లేదు,

ప్రజల రక్షణకేమీ చేయలేమని.


గుడ్డి నిఘా వ్యవస్ధకు తోడు

చట్టం కుంటిదయింది.

న్యాయం మూగబోయింది.

మీ శౌర్యం, మీ ప్రతాపం స్కూలు

పిల్లల పాఠాలుగ మిగిలాయని.


మరో జన్మంటూ మీకుంటే

మీ ఈ దేశానికే రావాలని..

సైనికులుగా కాదు, నిజాయితీ

క్రమశిక్షణతో దేశదిశను మార్చే

నాయకులుగా రమ్మని.

జోహార్లు మీకు

భరతమాత ముద్దుబిడ్డలారా..
జోహార్లు మీకు!

మీడ్యూటీ మేం చేయనివ్వం,
మీరు మరణిస్తే మాత్రం
కోటి పరిహారాలిస్తాం.

కార్గిలైనా, పార్లమెంటైనా
ఎర్రకోటైనా, హోటల్ తాజ్ మహలైనా
మీ పోరాటాన్ని గుర్తుంచుకుంటాం
ధరల వేడి తగలగానే మేం మర్చిపోతాం.

తీవ్రవాదానికి మాదగ్గర
కఠిన శిక్షలుండవు. ఈ దేశానికి
అత్తారింటికి వచ్చినట్లు వచ్చే
ఉగ్రవాద అల్లుళ్లకుకాల
యాపన సపర్యలు చేస్తాం.

మనదేశంలో మేముండేందుకు
అవకాశం లేని చోట,
మీరాష్ట్రం, మీప్రాంతం కానిచోట
మీ ప్రాణాలను మాకోసం అర్పిస్తే,
గుండెలనిండా స్వేచ్చావాయువు
పీల్చి మీకు సెల్యూట్ చేస్తాం.

మా కులపోడికి తప్ప
అభివృద్ధిని అందనివ్వం
మా మతమోడితో తప్ప
మంచిమాట మాట్లాడం
ఐనా మీత్యాగాలను మర్చిపోం
సంవత్సరానికొక్కసారి
మీ ఫోటోలకు నివాళులర్పిస్తాం.

Response

Dear Friends,
Thanks for the response for my Post Unforgotten Interview. I'm receiving a lot and Good response for that post.
Let me give answers to the questions some of my blog friends asked me.

Well, am basically an Engineer. As an engineering student at my college, i did reporting for the Local Siti Cable for 10months and got a great Encouragement. After some incidents i reported, i got the chance of Interviewing that Sex Workers. I agreed to that opportunity, a bit hesitating and also a lot of excitement. When i met them first, as mentioned in the previous post, i thought of them in indecent way. Ofcourse their language also much vulgar which i need to avoid some words in that post. That Interview made a large impact on my life, which guided me in the direction of Media and Change my Openion about Women, particualrly those Workers.

After that interview, i met the children of Some other Sex Workers. Actually i thought of asking them some questions. But, when i met them, they asked me some questions. I was dumbstruck and have no answers for them at that time. Ofcourse, not even now. I will post those details in next posts.

Actually i wished to share my experience of this interview a very long time before. But, i'm failed to do so due to many reasons. Now, after a six long years i dared to do what i wanted to do. I wrote a kavita after that incident and was posted on this blog before with title, "Vesya Ante...".

After learning the lives of people who are behind the veils or people who are forced to be in dark room all their life, i wished to support them. When our interview was telecasted in 2002, that district officials are moved and offered Eight of them STD Booths and Tailoring Machines for decent living. They are Happy and thanked those officials. When i went to our college meet in 2006, i got to know that Six of the workers are back to field. I wished to know the reason and contacted through some sources. Then they told me that the revenue with the STD Booth or that tailoring Machine are not upto the needs. They want their children to be studied in some concept school. They asked me, When 60-70% of people are having mobiles in thier pocket and a lot of Rupee Coin Boxes are in the street, who cares to call from a STD Booth? And ofcourse there are Readymade Garments and Some Brothers Malls in every town to offer wide variety of dresses who tries to get stich a dress for them? I'm again have no answer.

As i said earlier, Veena and Swathi moved to Mumbai Kamatipura, and some of them are in Ongole. I have no contacts with them now.

What i wanna say with post is just to tell that there is a story behind every person. They are not bearing the pain with happiness. They are forced to do it for different reasons. There are a lot of cries and tears behind those rosy red lips. There are a lot of Burns and Scars under the Lehngas or Chemki Chudidars. They are not happy with the thing they are doing. They are bearing the pain only for their children, for their parents, for their sisters or even for their brothers.

Yes, i'm in Media Now.
I'm a Reporter and Technical Assistant in an upcoming News Channel.

An unforgotten Interview (Part 1) - The Life of two Sex workers.

ఆరేళ్ళ క్రితం నేను చేసిన ఒక ఇంటర్వ్యూ నా జీవితాన్నే మార్చేసింది.
It took me, two days to find time to type in telugu. Actually, this was the post i wished to post from the very starting of this blog. But now, after a long time, i got the chance and courage to post it. This was the story of two women who were betrayed by their men, cheated and brutally harassed. They are now alive some where in Mumbai, the comman destination of the women who destined to take the path.

After seeing the blog of a New Friend, i got the courage and seen the necessity of telling the lives of Two Sex Workers. They are Strange but full of Pain.

(Names and Places are Changed.)
అవి నేను ఇంజనీరింగ్ సెకండియర్ చదువుతున్న రోజులు.
ఒక లోకల్ ఛానల్ కోసం సెక్స్ వర్కర్స్ ఇంటర్వ్యూ చేయటానికి వెళ్ళాను. నేను,మా కెమేరామాన్ ఇద్దరం వేరే ఊర్లోని మునిసిపల్ పార్క్ లో వెయిట్ చేస్తున్నాము. మా కెమేరామాన్ అప్పటికే ఇద్దరు వర్కర్స్ ని మాట్లాడి ఉంచాడు. పది నిముషాల తర్వాత వాళ్ళు వచ్చారు. వీణ(35), స్వాతి(32) వాళ్ల పేర్లు. మేకప్ కొంచెం ఎక్కువ అయిందనిపించింది వాళ్ళని చూడగానే. నలుగురం కలిసి లోకల్ కౌన్సిలర్ ఇంటికి వెళ్ళాము. ఆయన తెలిసిన వాడవటంతో వాళ్లింటికి తీసుకురావటానికి ఒప్పుకున్నాడు. గదిలో నలుగురిని వదిలేసి ఆయన బయటకు వెళ్లిపోయాడు. వాళ్ల ఆవిడ ఇంట్లో లేకపోవటం మా అదృష్టం.

ఇంటర్వ్యూ ఇలా సాగింది..

నేను : హాయ్, ఎలా ఉన్నారు?

వీణ : బాగానే ఉన్నాంగా, కనిపించటంలా?

నేను : (మనసులో.. ఎందుకుండరు? బాగా అలవాటయింది డబ్బులు ఈజీగా సంపాదించటం) మీ గురించి చెప్తారా?

స్వాతి : ఏంచెప్పాలి నీకు మా గురించి? సైజులా, మా దగ్గరకు వచ్చేవాళ్ల మాటలా??

నేను : మీ వృత్తి గురించి చెప్పండి.

స్వాతి : నువ్వేమనుకుంటున్నావ్ మా గురించి?

నేను : ఏమీ అనుకోవటం లేదు. ఏముంది అనుకోవటానికి?

వీణ : ఏమీ లేదనేవాడివి ఇంటర్వ్యూ చేయటానికెందుకు వచ్చావ్?

స్వాతి : పక్కా లం*లు అనుకుంటున్నావ్ కదా మా గురించి? పర్లేదు చెప్పు. మాకేమీ కొత్త కాదులే.

నేను : అదేం కాదు. సరే, అసలు మీ జీవితం ఎలా ఉంటుంది? పొద్దున్న లేచిన దగ్గర్నుంచి పడుకునే దాకా ఏంచేస్తారో చెప్పండి.

వీణ : రోజులో చాలా సార్లు మేం పడుకుంటాం.

నేను : సారీ, రాత్రి నిద్రపోయేవరకు ఏంచేస్తారు?

స్వాతి : (నవ్వుతూ..) ఏంచేస్తామో చెబితే చాలా? ఎలా చేస్తామో కూడా చూపించాలా?

నేను : చెబితే చాలు.

స్వాతి : ఏంచేసుకుంటావ్ చెప్పినతర్వాత?

వీణ : మమ్మల్ని ఏమీ లేకుండా చూడాలని మగాళ్లు కోరుకుంటారు. (నవ్వుతూ..) నీకు లేదా ఏంటి అలా?

నేను : (ఇబ్బందిగా) అదికాదు ఇక్కడ విషయం.

స్వాతి : మరి ఏది విషయం? (ఇద్దరూ నవ్వుతున్నారు)

మా కెమేరామాన్ వాళ్లకు సైగ చేస్తున్నాడు, ఊరుకోమని.
వాళ్ళేమో నవ్వుతున్నారు.
నాకు చిరాకొచ్చేసింది. ఇక లేచి నేను పోతున్నానని చెప్పేశాను మా కెమేరామాన్ కి.

స్వాతి : ఏంటి ఇంత దానికే కోపమైతే ఎలా? తర్వాత వచ్చేది చస్తుంది నీతో.

నేను : (కెమేరామాన్ వైపు చూసి) వస్తున్నావా రావటం లేదా?

వీణ : సరే సరే, కూర్చో. ఏం కావాలి చెప్పు నీకు?

స్వాతి : నువ్వు కావాలేమోనే...

వీణ : నోర్ముయ్యవే.. నువ్వు కూర్చో బాబూ..



నేను మళ్లీ ఛైర్లో కూర్చున్నాను.
మా కెమేరామాన్ "కొంచెం సీరియస్ గా చేద్దామా ఇంటర్వ్యూ?" అని అడిగాడు.
సరే అని అందరం తల ఊపాం.


నేను : అసలు మీరు ఈ బిజినెస్ లోకి ఎందుకు వచ్చారు?


స్వాతి : కావాలని ఐతే రాలేదు ఇందులోకి. మేమే కాదు ఏ ఆడది కూడా ఇందులోకి రావాలని కోరుకోదు.


నేను : కొంచెం అర్ధం అయ్యేలా చెప్తారా?


స్వాతి : మాది ఉయ్యూరు దగ్గర ఒక పల్లెటూరు. నాన్న చెఱకు రైతు. నేను రెండో అమ్మాయిని. నేను కాక ఇంకా ఇద్దరు అమ్మాయిలు, ఒక అబ్బాయి. ఇంటర్ అయ్యేసరికి నాకు పదహారేళ్లే. బాగా చదివేదాన్ని తెలుసా? (ఆమె కళ్లలో ఒక మెఱుపు కనిపించింది.) తెలిసిన వాళ్ల ఇంట్లో పని చేయటానికి హైదరాబాదు పంపించారు నన్ను ఇంట్లో వాళ్లు. అక్కడ ఆ అక్కవాళ్లు కూడా నన్ను బాగానే చూసుకునేవాళ్లు. ప్రైవేటుగా నన్ను డిగ్రీ చేయమన్నారు కూడా. విజయవాడ అబ్బాయి ఒకడు వాళ్లింటి పక్కనే ఉండేవాడు. రోజు నవ్వేవాడు నన్ను చూసి. మొదట్లో పట్టించుకోలేదు. తర్వాత నేను కూడా నవ్వేదాన్ని. షాప్ కి వెళ్లినప్పుడు ఒకరోజు మాట్లాడాడు. నేనంటే ఇష్టమని చెప్పాడు. ప్రేమిస్తున్నానని చెప్పాడు. నమ్మాను. అప్పుడప్పుడు బయట కలిసేవాడు. నిజంగా ఆరోజులు చాలా బాగుండేయి. జీవితంలో ఇంకేమీ అవసరంలేదనిపించేది. ఒకరోజు అక్క వాళ్లు లేనప్పుడు ఇంట్లొకొచ్చేశాడు. దగ్గరకు తీసుకుని ఏవేవో చేసేశాడు. అక్క వాళ్లు అదే సమయంలో రావటంతో ఇద్దరం దొరికిపోయాము. వాళ్లు నాన్నను పిలిపించి విషయం చెప్పి నన్ను ఇంటికి పంపేశారు. ఆరోజు నాన్న ఏమీ మాట్లాడలేదు. అక్క వాళ్లింటికి తీసుకెళ్లాదు. అమ్మ అక్కడే ఉంది. వెళ్లాక అమ్మ నన్ను కొట్టింది చూడూ.. జీవితంలో మర్చిపోలేను ఆ దెబ్బలు. బట్టలు మొత్తం చినిగిపోయాయి ఆ దెబ్బలకి. ఒళ్లంతా కందిపోయింది. వారం రోజులు స్నానం చేయలేదు. తర్వాత ఇంటికి వెళ్లేటప్పుడు బావ అన్నాడు. ఎవరు అతను? అని. నాకు తెలిసినవి చెప్పాను. సరే, నేను కనుక్కుంటాను అని చెప్పాడు. పది రోజుల తర్వాత అక్క బావ మా ఊరు వచ్చారు. ముగ్గురం కలిసి బందరు వచ్చాం. అక్కడ అతను కనిపించాడు. బావే అతన్ని రమ్మని చెప్పాడంట. పెళ్లి చేసుకుంటారా అని బావ అడిగాడు. అవునని చెప్పాం. ఐదు వేలు డబ్బులిచ్చి హైదరాబాదు పొమ్మని చెప్పాడు. ఇద్దరం హైదరాబదులో ఉన్నాం తెల్లారేసరికి. సనత్ నగర్ లో ఇల్లు తీసుకున్నాం. బావ ఇచ్చిన డబ్బుల్లో రెండు వేలు అడ్వాన్స్ గా ఇచ్చాం. అతను బాలానగర్ లో పనిచేసేవాడు. ఆరు వేలు జీతం అని చెప్పాడు. లైఫ్ బాగుంటుందనుకున్నాను. తర్వాత తెలిసింది అతనికి అన్ని అలవాట్లు ఉన్నాయని. సర్దిచెప్పుకున్నాను నాకు నేనే. రాత్రికి తాగి వచ్చి అన్నం తినక పొయినా పక్కలో మాత్రం నేనుండాల్సిందే. రెణ్నెళ్లలో నెల తప్పాను. విషయం ఆయనకి చెప్పి పెళ్లిచేసుకుందామని చెప్పా. సరే అన్నాడు. తర్వాత రోజు వేరే ప్లాంటుకి వెళ్లాలి. నాలుగు రోజుల్లో వచ్చేస్తానని చెప్పాడు. వారం తర్వాత మా బావ, ఆయన కలిసి వచ్చారు. చాలా సంతోషం వేసింది అప్పుడు. పెళ్లికి వచ్చాడేమో బావ అని అనుకున్నాను. ఆరోజు ఇద్దరు బాగా తాగి వచ్చారు. ఓనర్స్ ఇంట్లో లేరు. ముగ్గురం చాపలేసుకుని లోపల పడుకున్నాం. సగం రాత్రిలో మీద చేయి పడితే ఆయనేమో అని అటు తిరిగా. చూస్తే బావ! గట్టిగా అదుముకుంటున్నాడు. నేను విదిలించుకునే లోపే నాచేతులు గట్టిగా పట్టుకున్నాడు ఆయన. ఏంజరుగుతుందో అర్ధం కాలేదు నాకు. ఇద్దరూ కలిసి నా చేతుల్ని టేబుల్ కి కట్టేశారు. అరవకుండా నోట్లో చీరకుక్కారు. బట్టలు మొత్తం ఊడదిసి ఒకడితర్వాత ఒకరు నన్ను అనుభవించారు. కొరికారు. సిగరెట్ తో కాల్చారు. చూడు ఇదే అది, నా జీవితంలో మొదటిది.. (తను ఒక్క సారిగా చీర పైకెత్తింది. మోకాళ్లకి పైన తొడలకు కింద తెల్లగా ఉన్న మచ్చని చూపించింది. ఏమనాలో ఏంచేయాలో అర్ధం కాలేదు నాకూ, మా కెమేరామాన్ కి. ఇద్దరం ఒకళ్ల మొహాలు ఒకళ్లం చూసుకున్నాం. వీణ చీరను కిందకు లాగింది. హమ్మయ్య అనుకున్నాం.) తర్వాత రోజు మధ్యాహ్నం వరకూ నరకం చూపించారు ఇద్దరూ. తర్వాత తెలిసింది వాళ్లిద్దరూ ఫ్రెండ్సని. ఒళ్లంతా నొప్పులతో ఆరోజంతా అలాగే పడున్నాను. కనీసం బాత్రూంకి కూడా వెళ్లలేకపోయాను. ఒకడు బయటికెళ్లి తినటానికి బిర్యానీ, మందు తెచ్చుకున్నారు. దాహంగా ఉందనేసరికి నానోట్లో ఆ మందే పోశారు. అదే మొదటిసారి నేను మందు తాగటం. తర్వాత అలాగే పడి నిద్ర పోయాను. మళ్లీ రాత్రి ఇద్దరూ మొదలు పెట్టారు. ఈసారి చేతులకి కట్లు ఊడదీశారు. కానీ నాలో ఓపిక లేదు. ఒక రోజంతా బట్టలు లేకుండా ఉన్నచోటినుంచి కదలకుండా రొచ్చులో పడిఉన్నాను. ఐనా ఆ పందులకి ఏమీ జాలిలేదు. ఒకడితర్వాత ఒకడు వాళ్ల పని కానిచ్చుకున్నారు. బావైతే 'అక్కడ ' కాల్చాడు. సిగరెట్తో వెంట్రుకలు కాల్చి ఆ వాసన పీలుస్తూ నా ఒళ్లంతా కొరికాడు. నేను ఏడుస్తుంటే వాళ్లు నవ్వుతున్నారు. ఇలా ఎంతసేపు చేశారో తెలియదు. లేచిచూసేసరికి తర్వాత రోజు మధ్యాహ్నం అయింది. ఒంట్లో ఓపిక లేదు. ఇంట్లో వాళ్లు కూడా లేరు. ముందురోజు వాళ్లు తెచ్చుకున్న బిర్యానీ కొంచెం మిగిలి ఉంటే అదే తినేసాను. తర్వాత రెండు రోజులు మోషన్స్ అయ్యాయనుకో.. అది వేరే సంగతి. బాత్రూంకెళ్లి మొత్తం కడుక్కున్నాను. కాళ్ల నిండ అట్టలు కట్టిపోయి ఉంది ఇద్దరిదీ. గంట సేపు ఏడ్చాను అక్కడే. మళ్ళీ నాకు నేనే ధైర్యం చెప్పుకుని ఆ కుక్కలని వదలకూడదని నిర్ణయించుకున్నాను. కానీ అప్పుడు మాత్రం అక్కకి అసలు విషయం చెప్పాలని అనుకున్నాను. విజయవాడ వచ్చేశాను. ఏడుస్తూ జరిగింది చెప్పాను. అప్పుడే తెలిసింది అక్కకి రోజూ నరకమేనని, తన ఒళ్లంతా సిగరెట్ వాతలూ, బ్లేడు గాట్లేనని. ఆ రోజు రాత్రే వాళ్లిద్దరూ విజయవాడ ఇంటికి వచ్చారు. ఇద్దరూ బాగా తాగి ఉన్నారు. నేను వంట గదిలోనే దాక్కున్నాను. ఇక లాభంలేదని ఇద్దరం ఒక నిర్ణయానికి వచ్చాం. వాళ్లిద్దరూ పడుకున్నాక ఇద్దరం కలిసి వాళ్లని చంపేద్దామనుకున్నాం. వాళ్లు పడుకున్నాక ఇద్దరం రోకలిబండ, గునపంతో వాళ్ల తలలు పగలకొట్టాం. అక్క మొగుడు చచ్చాడు. (నవ్వుతూ..) ఇంకొకడిది మాత్రం పగిలిపోయింది. తర్వాత ఇద్దర్నీ పోలీసులు అరెస్టు చేసారు. ఐదేళ్లు జైళ్లో ఉన్నాం. అంతా ఆడాళ్లే అయినా ఒక్కోటి బాగా బలిసి ఉండేదిలే. అక్కడ ఇంకోరకం అనుభవం. బయటకి వచ్చిన తర్వాత బతకటమంటేనే భయమేసింది. జైళ్లో పరిచయం ఐన ఒకావిడ ఇక్కడ బిజినెస్ చేస్తుంది. తనవాళ్ల అడ్రస్ ఇచ్చి కలవమంది. మాకు కూడా జీవితం మీద ఆశలేమీ లేవు. ఏదైతే ఏంటి బతకటానికి? ఇలాగే బతకాలా.. సిగ్గులేకుండా అంటే.. ఏమో! మా జీవితాలు మాకు లేకుండా చేశారు. దానికేం చెప్తారు మమ్మల్ని అడిగేవాళ్లు? కానీ మేము మమ్మల్ని అమ్ముకుంటున్నా, ఎంతో కొంత మిగిలిన వాళ్లకి ఉపయోగపడుతున్నాం తెలుసా? నేను ఇద్దర్ని చదివిస్తున్నాను. మా అక్క ముగ్గుర్ని చదివిస్తుంది. ఏమో, వాళ్లు ఐదుగురు మమ్మల్ని చూసుకోకపోయినా పర్లేదు. వాళ్లు సంతోషంగా ఉంటే చాలు. (తన కళ్లలో నీళ్లు తిరుగుతున్నాయి అప్పుడు. మాట కూడా తడబడుతోంది.).

అప్పటికే వీణ కూడా ఏడుస్తున్నట్లే ఉంది.
తర్వాత కళ్లు తుడుచుకుని అంది.. "నేనే వాళ్ల అక్కని" అని.

వీణ: తనని హైదరాబాదు పంపించేటప్పుడే నాకు అనుమానం వచ్చినా, ఏమో తనైనా బాగుండచ్చు కదా అనుకున్నాను. అప్పుడు వాడి దుర్మార్గం తెలియలేదు. తర్వాత తెలిసేసరికే అంతా అయిపోయింది. పెళ్లయిన దగ్గర్నుంచి నరకం చూపించాడు వాడు. అందుకే చంపేయాలనుకున్నాను. లేకపోతే ఆ లం*కొడుకు నా చెల్లి జీవితాన్ని నాశనంచేస్తాడా వాడు? (ఆవేశంతో ఏడుస్తుంది తను. ఈసారి ఈమెని కంట్రోల్ చేయటం కష్టం అయింది మాకు.) మా జీవితం మాచేతుల్లోంచి ఎప్పుడో లాగేసుకున్నారు అంతా కలిసి. కనీసం వేరే పిల్లల జీవితాన్నైనా బాగు చేద్దామనుకున్నాం. ఇంతకంటే చెప్పటానికి మా దగ్గరేం లేదు.

అప్పుడు మాత్రం మనస్పూర్తిగా వాళ్లకు దణ్ణం పెట్టాం, నేను మా కెమేరామాన్ కలిసి.

In this part, i tried to explore the characters of those women, i saw and talked to. But, in the next time i wish to share how they changed my Life.

Thank you!

Coming Sooon!

Well friends,
i'm once again SORRY, for not updating my blog all these days.
Am busy with my work. To be frank, i have time but haven't updated this due to lack of interest. I really don't know the reason why.
But now, i once again saying.. i will update my blog, my online identity, regularly. Plz be with me even if i updated or not.

Thank you..
Have a Great Time buddy!

PS: I make a lotta promises. But, i keep only a little.

దిష్టి బొమ్మలు

బొమ్మలండి బొమ్మలు
ప్రాణమున్న బొమ్మలు

కులం కార్డు చూపిస్తూ
నోటికొచ్చినట్లు మాట్లాడే
మద బొమ్మలు

వెనక నుండి 'కీ' ఇస్తే
నచ్చనోళ్ళ వైపు వేలు చూపే
మర బొమ్మలు

మేం అంటాం, మీరు
పడండంటూ విర్ర వీగుతున్న
అద్దె బొమ్మలు

కర్ర చేత పట్టుకొచ్చి
కలం గొంతు నొక్కుతున్న
కీలు బొమ్మలు

అధికారం మాకుంది
అణగదొక్కుతామంటున్న
రాజ బొమ్మలు

చేలనుండి పారిపోయి
జనాన్ని చూసి నవ్వుతున్న
దిష్టి బొమ్మలు

అబ్బాయిల కష్టాలు

(Forwarded by a Friend. Author Not Known.)

A Waterfall in Africa

వేశ్య అంటే..

వందకో, యాభైకో తనను
తాను అమ్ముకుని,
రాక్షస రతిలో భాగం పంచుకుని
చిత్ర హింసలను భరించి
సిగరెట్ వాతలు,
గోళ్ళ గుర్తులు, పంటి గాట్లతో
శరీరాన్ని ముక్కలు ముక్కలుగా
చించుకుని, కుంచించుకుపోయే
ఓ ప్రాణమున్న వస్తువు.

కట్టుకున్నవాడు చెంతలేనప్పుడు,
కన్న బిడ్డల ఆకలి కేకల కంటే
పక్క మగాళ్ల ఆశల చూపులు ఎక్కువయి
ఒకానొక బలహీన, బలాత్కార
సమయంలో, తన తప్పు లేకపోయినా
తలొంచుకు నిలబడి
కుంగి, కృశించి పోయే
ఓ అభాగ్య అనాధ.

చుట్టూ ఉన్న సమాజం
నువ్వు పతితవని, చెడ పుట్టావని
తిట్టిపోస్తుంటే.. దించిన తల పైకెత్తి
వారందరి ముఖాన ఉమ్మేసి,
మీకు చేవ ఉంటే, చేతనయితే
మీ ఇల్లు సరి చేసుకోండి.
మీ మగాళ్ళు ఇల్లు కదలకుండా
కొంగున కట్టివేసుకోండంటూ చెప్పే
ఓ వీర పతిత.

ఒక్క రోజులో
ఎందరికో తనను తాను పంచుకుని,
వచ్చిన ప్రతి ఒక్కరినీ
సంతృప్తుల్ని చేసి,
కొత్త వారికి మెళకువలు నేర్పుతూ
అనుభవాలను అలవాటుగా
మార్చుకున్న
ఓ త్యాగమయి.

కానీ,
వేశ్య అంటే..
ఆ వస్తువు, అనాధ, పతిత,
త్యాగమయి కాదు.

భాగస్వామిని మోసం చేయాలని
చూసే ప్రతి ఒక్కరూ వేశ్యలే.
వీరు దొరికితేనే వేశ్యలు.
అప్పటివరకూ
పతివ్రతలు.. లేదా పత్నీవ్రతులు.

విలేఖరి

విలేఖరిని నేను.
పత్రికలో రేడియోలో టీవీలో
మీ అందరినీ పలకరించే
మీవాడినీ, మీలో ఒకడినీ నేను.

నా కళ్ళతో మీకు చూపిస్తాను
నా చెవులతో వినిపిస్తాను
ప్రపంచాన్ని మీ ముందుకు తెచ్చే పనిలో
మైళ్ళ దూరం పరిగెడుతాను నేను.

తుపాకీ గుళ్ళు, నెత్తుటి మరకలు
ఆర్తనాదాల మధ్య అడుగులు వేస్తూ
నిజాన్ని మాత్రమే భుజానమోసే
విక్రమార్కుడిని నేను.

అన్యాయానికి, అథర్మానికీ
ఎదురు నిలిచే క్రమంలో
బెదిరింపులు సైతం కలం కత్తితో
ఎదుర్కొంటున్న మనిషిని నేను.

విలేఖరిని నేను.
మీ వాడినీ, మీలో ఒకడినీ నేను.

Happy New Year 2008

Wishing You all a Happy New Year 2008!!
Enjoy Buddies!!